.....

وقتي برات نوشته م اينجا به جز دوريِ توچيزي به من نزديك نيستچون نبود..  چون هر شبي كه من مچاله شده بودمبايد توي تاري چشمام، تو رو تو چارچوب در ميديدم و نديدم.. چون هر باري كه روي مبلپاي فوتبال خوابم ميبردو خواب بد ميديدمتو بايد پايين مبلهمونطور كه چايي ميخوردي ميگفتيكه اشكال نداره خواب بودو نبودي كه بگي.. چون هيچي چيزي به من نزديك نيست،هيچ زخمي اونقدر عميق نيستكه بخواد جزئي از جونم باشهولي دوريِ تو نزديكه،تو جونمه،كنارمه..در حقيقتهر چيزي كه متعلق به توئه باهامهاز دستات تا صداتتا حتي همين دوري ت..واسه همينه كه ناله نميكنم،واسه همينه كه شكايتي ندارم. چون تو خودِ دليلِ وجود داشتنمي.. چون اگه همين دوري ت هم نبود،اگه اميدِ ديدن چشم هات نبود،هيچي نبود كه به دنيا وصلم كنه..  هيچي:)#مهتاب خلیفپور ........

- به عنوانِ كسى كه دوستت دارد ،

از تو فقط يک چيز مى خواهم ؛

جورى رفتار كن ،

جورى حرف بزن

جورى جواب بنويس ،

جورى پاىِ حرف هايت بمان

كه من هيچ وقت دلم نيايد

كه لحظه اى پشتِ سرت بگويم؛

-نشد كه نشد-

تو بايد بشوى ، شدنى تر از تو ندارم!

........

میدونی چرا میگن بعد هر سختی آسایشه؟

چون به سختی عادت میکنی و

تحملش راحتتر میشه.. 

آدمیزاد خیلی جون سخته،

به درد عادت میکنه،

به فقر عادت میکنه،

حتی به دلتنگی و نبودنش هم عادت میکنه.. 

اون آسایش بعد از سختی،

یه چیزی مثل خنده‌های جوکره،

همونقدر مصنوعی،

همونقدر ترسناک،

همونقدر غم‌انگیز…

 

........